Boravak Konstantina Danila u Pančevu ostavio je dubok trag u umetničkom životu grada, a među onima koji su najranije prepoznali njegov talenat bio je i prota Konstantin Arsenović (1782–1868). Upravo je Arsenović „otkrio“ Danila, poverio mu izradu ikonostasa Uspenjske crkve 1828. godine i time ga posredno uveo u istoriju srpske umetnosti. Danil je tada bio veoma mlad i nije do tada slikao ikone, ali mu je Arsenovićevo poverenje otvorilo put ka velikim delima zbog kojih će postati najistaknutiji srpski slikar 19. veka.

U Pančevu se u to vreme još pamtila uloga Arsenovićeve porodice. Njegov otac, prota Andreja Arsenović, bio je jedan od glavnih inicijatora zidanja Uspenjske crkve. Kada je Karađorđe poklonio drvenu građu za gradnju hrama, Andreja je javno zahvalio i nazvao ga ktitorom - gest zbog kojeg su ga austrijske vlasti uhapsile i držale u zatvoru godinu dana. Taj čin pokazao je i političku hrabrost porodice Arsenović i solidarnost Pančevaca sa zbivanjima u Srbiji.

Sam Konstantin Arsenović nije započeo život kao slikar. Najpre je bio graničarski oficir, zatim đakon, a kasnije i prota u Pančevu. Sudbonosni susret s Danilovim delima probudio je u njemu želju da i sam slika. Nije imao ambiciju da od slikarskog rada živi; slikao je „za svoju dušu“, slobodan od rokova i očekivanja naručilaca, pa je mogao sam da bira teme koje ga privlače. Upravo iz te unutrašnje potrebe nastala su dela zbog kojih se njegovo ime danas ističe u istoriji umetnosti.

Arsenović se prvenstveno bavio portretom, iako su retki njegovi radovi sačuvani. Najpoznatiji je portret patrijarha Rajačića iz 1846. godine, a moguće je da mu pripadaju i brojni portreti sveštenika iz iste zbirke. Bio je veoma dobar crtač i često je kopirao strane slikare, trudeći se da bojama oponaša Danilov izraz. Postoji predanje da je pomagao Danilu i pri slikanju pančevačke crkve, a Danil sam ga je visoko cenio – toliko da ga je ovekovečio kao lik svetog Save na arhijerejskom tronu u crkvi u Jarkovcu.

No, Arsenovićev najznačajniji umetnički doprinos jeste njegovo mesto među prvim srpskim pejzažistima. Iako je naslikao više predela, smatra se da je upravo on prvi koji je pejzaž postavio kao samostalnu temu u srpskoj umetnosti 19. veka. Njegova najpoznatija slika, „Banja Mehadija“, nastala oko 1850. godine tokom putovanja u rumunsko lečilište Mehadija (Banja Herkulana). Na njoj je topografski precizno zabeležio gradske objekte, planinsko zelenilo i brzu reku Čarnu u kojoj je prikazan meštanin kako lovi ribu. Iako izraz pomalo suv, veduta je solidno izgrađena u perspektivi i izuzetna po klasicističkoj strogosti – dovoljno da Arsenoviću obezbedi trajno mesto u istoriji našeg slikarstva.

U kontekstu 19. veka, Arsenović se uklapa u red brojnih crkvenih ljudi-umetnika, poput zografa Rafaila, Stanoja i Hadži-Silvestra Popovića, koji su u nesigurnim vremenima savlađivali slikarske veštine iz ličnog zanosa i potrebe da obogate kulturni prostor svoje zajednice. Njihova dela nisu nastajala zbog ugleda ili zarade, već iz ljubavi prema umetnosti, stalnim usavršavanjem unutar vlastitog idejno-umetničkog kruga.

Danas se Arsenovićeve slike čuvaju u crkvenoj opštini u Pančevu, u Matici srpskoj u Novom Sadu i u muzeju Jovana Vujića u Senti. Kao slikar, mecena i duhovnik, on stoji na preseku dva toka: bio je čovek koji je oblikovao Danilov početak, ali i stvaralac koji je, gotovo skromno i tiho, otvorio jedno novo poglavlje - srpskog pejzažnog slikarstva.