Mihovil Mihaljević je rođen 1. januara 1770. godine u Svetom Ivanu, kod Zagreba. Prema dostupnoj literaturi, Mihovil potiče iz plemićke porodice srpskog porekla. Kao pripadnik aristokratske porodice pohađa veoma uglednu kadetsku školu u Viner Nojštatu. Po završetku školovanja 1788. godine, Mihaljević služi u 6. Varaždinskoj graničarskoj regimenti. Navedena regimenta učestvuje u Austro–Turskom ratu (1788–1791). Naročito se istakla u žestokim borbama kod Bosanske Dubice 1788. i opsade Beograda 1789. g. Nakon samo četiri meseca, zbog izuzetnih ratničkih i komandnih sposobnosti, unapređen je u čin natporučnika. Komandovao je bataljonom na italijanskom frontu u Francuskim revolucionarnim ratovima (1792–1802), u kojima je bio teško ranjen 1800. godine. Tokom Napoleonovih ratova, kao major, učestvuje u bici kod Kaldiljera 1805. godine, potom sa Đurđevačkim bataljonom predvodi protivnapad na reci Adiđi. Godine 1807. postaje potpukovnik, a 1809. godine na Dravi usporava nastupanje francuskih snaga pod generalom Marmonom, koje su iz Dalmacije žurile ka Beču. Pukovnik postaje 1811. g. i iste godine je postavljen za zapovednika 13. Graničarske pukovnije. Nakon 4 godine biva unapređen u čin generalmajora i komandanta jedne brigade protiv Francuza. Dvorski ratni savet 1816. Mihaljevića postavlja za komandanta Brigade u Pančevu. Na ovom položaju ostaje do 22. februara 1831. godine, kada postaje podmaršal i komandant Divizije u Lavovu u Galiciji. U istom svojstvu služio je još u Budimu i Temišvaru sve do 1842 g. Tada postaje general artiljerije i ubrzo biva penzionisan. Umro je u Temišvaru 9. marta 1845. godine.
Pančevo od nastanka do 19. veka
O najstarijoj istoriji Pančeva saznajemo na osnovu brojnih materijalnih ostataka. Iskopine pokazuju da je na teritoriji današnjeg grada postojalo naselje u praistorijsko doba, prvo u neolitu, a zatim u bronzano doba. U vreme Kelta i Rimljana na mestu današnjeg grada nalazila se tvrđava, ali se ne zna njeno ime kao ni naziv naselja u vreme seobe naroda. Prvi pisani spomenik u kojem se naziv Panuka spominje kao prvobitni toponim Pančeva u 9. veku, je anonimna hronika notara kralje Bele. Po jednom spisku utvrđenja iz doba vladavine ugarskog kralja Gejze I, krajem 10. veka, Pančevo se naziva Panucea ili Panoča. Kao najpoznatiji istorijski izvor o poreklu naselja i nazivu Pančeva smatra se svedočenje arapskog geografa i putopisca Abu Abdulaha Muhameda El Idrizija (1099 – oko 1166). U svom delu „Razonoda onima koji žele da obiđu svet“ iz 1153. g. pominje naselje Bansif na ušću Tamiša u Dunav. To je nekadašnje „živo trgovačko naselje sa okretnim grčkim trgovcima“ nastalo na močvarnom području koje odgovara lokaciji savremenog Pančeva.
Grad su napadali i rušili Vizantinci, Tatari, Kumani i, od Kosovske bitke, Turci. Do polovine 15. veka o gradu se ništa ne zna. Godine 1430. beogradski kapetan i kovinski župan Matko Talovac, pominje u jednoj povelji Pančevo pod nazivom Pančal kod Torniste, verovatno je Pančevo tada bilo beznačajno naselje. Kada je Bertran de la Brokije, burgundski plemić, diplomata i putopisac na putu od Beograda ka Segedinu prošao 1433. godine kroz ove krajeve, svratio je u selo Pansej, koje je bilo pod vodom. Zaprepašćeni plemić zabeležio je da sličnu poplavu nigde do tada nije video. Turci 1552. g. osvajaju Banat, organizuju Temišvarski vilajet i u okviru njega Pančevački sandžak. Čuveni turski putopisac Evlija Čelebija 1660. g. posetio je Pančevo na svom putu u Veliki Varadin. On je zabeležio tačan opis turskog Pančeva. Uz nešto nepreciznosti u tekstu, ostavio je sleći zapis: „Ovo je četvorougaona drvena tvrđava, koja leži na ušću Save (treba Tamiša) u Dunav na jednom mestu, koje je vrbama prekriveno, a čiji je prečnik iznosio 100 koraka. U njoj ima jedan konamdant sa 50 vojnika. On ima prilično veliki municioni magazin, jednu džamiju, jednu gostionicu i jednu malu čaršiju ali bez kupatila. Kuće su joj većim delom pokrivene rogozom i trskom. Ovde utiče Tamiš u Dunav. Tamiš je mala močvarna voda. Grad Pančevo je privilegisani sudski srez u temišvarskoj oblasti sa 150 akče prihoda. Na ovoj ravnici nema kamena ni u veličini zrna od pasulja.“
Za vreme Velikog Bečkog rata (1683–1699) grad je bio paljen i pljačkan i od austrijske i od turske vojske. Karlovačkim mirom određeno je da grad ostane u okviru Turske. Zbog izuzetnog značaja koje sada ima, jer se grad nalazio na putu ka Beogradu, sultan Ahmet III 1706. donosi odluku da poveća vojni kontigent u Pančevu, a 1708. godine da se porušena tvrđava popravi. U toku novog austro-turskog rata (1716–1718. godine) grad definitivno ulazi u sastav Austrijske carevine, pretrpevši u toku opsade znatna razaranja. Sačuvana je jedna skica i podatak o izgledu Pančeva u vreme konačnog proterivanja Turaka iz Banata. Grad se 1716. godine sastojao od tvrđave, naselja (palanke) i karaule. Tvrđava je bila kvadratnog oblika sa isturenim bastionima, a nalazila se u centru današnjeg Pančeva, prema Tamišu. Oko tvrđave se nalazila palanka. Tvrđava je imala dve ulazne kule s kapijama, dok su ulazi imali pokretne mostove. Unutar tvrđave su bile samo dve zgrade od čvrstog materijala. Jedna trošna džamija i pašin konak, dok su ostalo bile sirotinjske kuće izgrađene od drveta sa dosta đubreta i prljavštine. General Klaudije Florimund Mersi osvojio je Pančevo 9. novembra 1716. g. Od Banata je stvoren novi krunski posed – Temišvarski Banat – koji je direktno bio podređen dvoru i istovremeno bio stavljen pod vojnu i komorsku upravu i u kome je samo Temišvar dobio gradski karakter i prava.
Po dolasku austrijskih vlasti u Pančevo srušen je jedan broj kuća iz turskog perioda da bi se podigle nove značajne vojne i državne zgrade. Tokom 18. veka izgrađeni su: Solara (1718. g.), zgrada Kontumaca (1721. g.); magacinski objekti: Carski veliki magacin za hranu, nazvan „Crveni magacin“ (1785-1787.), Žitni magacin (oko 1780. g.) i Provijant magacin (pre 1792.). Vrlo važnu zgradu dobilo je Pančevo krajem 1754. godine, i to poveću kasarnu (kasnije nazvanom „mala kasarna“ na mestu današnje autobuske stanice). Njome je građanstvo bilo oslobođeno ukonačavanja vojske. Već 1767. g. u Pančevu su bile dve kasarne, uprava distrikta, carinarnica, Komanda kordona. Pored ovih javnih zgrada izgrađene su kvalitetne kuće i stanovi za oficire. Pošto je pretila opasnost od novog rata sa turskom, carica Marija Terezija je 1764. g. formirala Banatsku vojnu granicu, a godinu dana kasnije Pančevo postaje sedište nemačko–banatske regimente. Stanovništvo su sačinjavali Srbi, Nemci, Rumuni i Jevreji. U periodu 1720. do 1722. g. počelo je doseljavanje Srba iz okoline Temišvara, naseljavaju se severno od tvrđave i osnivaju Gornju varoš, dok su se južno od nje nastanili Nemci kolonisti, taj deo grada nazivao se Donja ili Nemačka varoš. Ove dve varoši se spajaju 1793. g. i podnose molbu caru za dobijanje statusa grada. Car Franc I 1. januara 1794. g. odobrio je podizanje opština na stepen vojničke komune. Pančevci su na taj način oslobođeni vršenja opšte vojne obaveze, ali za vreme rata moraju davati kontigent od 94 vojnika. Ugledni stanovnici su postali građani koji su bili oslobođeni kazne sa batinom, a ostali stanovnici su bili kontribuenti u koje su spadali ratari, nadničari i dr. Grad postaje centar trgovine, zanatstva, kasnije bankarstva i industrije. Njegov zadatak bila je i sanitarna odbrana Austrije. Pančevo ima i svoj magistrat, koji je imao sudsku vlast i vodio računa o čistoći grada, o razrezivanju i ubiranju poreza.
Urbanizacija grada
Bez obzira na status slobodnog vojnog komuniteta, Pančevo je ipak izgledalo kao selo, ali se na njegovom regulisanju intezivno radilo od 1804. do 1818. g. U ovom periodu u gradu je postavljen kamen temeljac za Gradsku bolnicu manjeg obima, ali je tadašnji lekar dr. Trapel predložio da se proširi na 20 kreveta. Za vreme Prvog srpskog ustanka 1804. godine, podignut je veliki krst od mramora sa šestougaonom železnom ogradom na Velikoj pijaci, 1807. g. položen je kamen temeljac za Uspenjsku crkvu, koja predstavlja najlepšu arhitektonsku građevinu u Pančevu. Sledeće 1808. g. osnovana je narodna milicija, 1810. uređena je pozajmna biblioteka. U Pančevu od 1813. postoje dva kipa - jedan predstavlja svetog Florijana, zaštitnika od vatre, a drugi svetog Ivana Nepomuka, zaštitnika od poplava. Značajno je da je grad imao svoju knjižaru u kojoj su se prodavale školske knjige, molitvenici i kalendari.
Kaldrmisanje važnih ulica, kopanje kanala i bunara, gradnja kuća i javnih zgrada, ozelenjavanje grada, postavljanje javnog osvetljenja je zasluga brigadnog generala Mihovila Mihaljevića. Kao vojnik, Mihaljević je insistirao na preciznosti i disciplini javnih službi. To se naročito vidi u dokumentu od 26. marta 1818. g. u kojem general traži da se sva dokumenta, koja preko brigade treba da se pošalju u Glavnu komandu u Temišvaru moraju prvo njemu predati. Dokumenta su se morala predavati određenim danima kako bi general imao dovoljno vremena da ih pročita i prouči. O njegovoj odluci morao je da bude obavešten svaki činovnik u Magistratu. U slučaju nepoštovanja određenih rokova, neodgovorni bi snosili posledice. Nakon dobijanja odobrenja od Generalne komande, general je morao da angažuje inženjere, zanatlije i obične radnike. Dve godine nakon dolaska Mihovila Mihaljevića u Pančevo, 1818. g, u grad je poslat potporučnik carske vojske Ludvig de Lang. Njegov zadatak je bio da iscrta detaljnu katastarsku kartu Pančeva i okoline, da izvrši ponovno premeravanje atara i uradi elaborat za uređenje grada. Potporučnik de Lang je ostavio zapis o izgledu grada u vreme crtanja karte. Ovaj plan je od izuzetnog značaja, jer nam pruža dragocene podatke o ulozi i značaju generala Mihaljevića u uređenju grada.
Požari
U vreme kada Mihaljević preuzima dužnost, grad je imao 8588 stanovnika. U gradu je bilo 1378 zgrada, 1338 privatnih kuća, dok je beskućnika bilo 400. Trećina kuća je bila od dobrog materijala, dok su dve trećine građene od naboja i bile pokrivene trskom, šašom, šindrom, a malo crepom. Zbog toga je dolazilo do veoma čestih požara. Da bi se izbegli požari u gradu, Magistrat je još 1802. godine doneo naredbu koja se odnosila na upotrebu duvana. Prema njoj, građanstvu je tada bilo zabranjeno pušenje na ulicama i kod lako zapaljivih predmeta. Svakom građaninu koji bi bio uhvaćen da puši javno, oduzela bi se lula i bio bi kažnjen sa 10 forinti i strogim zatvorom, dok bi svaki siromašan stanovnik ili sluga bio kažnjen sa 50 batina. Generalna komanda u Temišvaru naređuje brigadi u Pančevu da zabrani i oficirima i vojsci pušenje ulicom, bez obzira bili oni u uniformi ili u civilu. Međutim, ove mere nisu sprečile požare. Jedan od najvećih desio se 7. novembra 1818. g. u gostionici „Kod sunca“ koja se nalazila u ulici 7 Švaba. Požar se veoma brzo proširio zbog vetra i zahvatio celu ulicu. Izgorele su 172 kuće, veliki broj stoke, zalihe robe, novac i stradala jedna osoba. Zbog velike materijalne štete ,Magistrat je naredio da se iznese svo seno i slama iz dvorišta i da se dovedu u red svi bunari u varoši. Posle svakog uspešnog gašenja požara, osoba koja je prouzrokovala požar je bila kažnjena, a oni koji su se istakli pri gašenju - nagrađeni. Požari su bili veoma česti, zato Mihaljević urgira da sve kuće koje su sagrađene od pletera ili drveta moraju da imaju kuhinje snabdevene sa zidanim odvodom dima i izidanim dimnjacima koji su se izdizali iznad krovova.
Zgrade
Za vreme upravljanja brigadira Mihaljevića podignute su vojne, ali i privatne građevine koje i danas postoje u gradu. Pretpostavljamo da je na osnovu funkcije koju je obavljao, u nadležnosti generala Mihaljevića bila nabavka građevinskog materijala, nadgledanje radova kao i poštovanje rokova za njihovu izgradnju. Jedna od njih je Štapska zgrada. U njoj se nalazilo središte 12. nemačko-banatske graničarske regimente. Nakon ukidanja Vojne granice zgradu je otkupila Rimokatolička crkvena opština. Krajem 19. veka pretvorena je u hotel Hungarija. Kraljevski sudski zatvor je izgrađen 1825. godine. To je jedina zgrada, pored stare bolnice, iz perioda Vojne granice, koja je do danas zadržala istu namenu. Mihaljević je bogate građane podsticao da zidaju kuće od cigle i pokriju ih crepom, dok se za siromašne starao da dobiju materijal na otplatu. Tako je 1830. godine podignuta kuća Vartolomeja Hermana Grafa. Plan je napravio Mihaljević, čak je sačuvan i jedna skica objekta sa njegovim potpisom. Bilo je predviđeno da u kući bude gradska uprava – Magistrat, ali vlasti su odustale od ove ideje. Godine 1834. Vartolomej Graf je u ovoj zgradi podigao apoteku „Kod Salvatora“ (Kod Spasitelja). Kuća u kojoj je stanovao General Mihaljević i danas nosi njegovo ime ili Kuća sa sunčanim satom. Tu se, u polukružno zasvođenom ulazu u zgradu, na tavanici nalazi medaljon u dekorativnom okviru sa likom Mihaljevića. Originalni portret je naslikao Konstantin Danil. Prilikom slikarsko-konzervatorskih radova izvršenih početkom XXI veka, otkriven je potpis Wilh Kohler, što dovodi do zaključka da je navedeni autor vršio konzervaciju porteta Konstantina Danila.
Popločavanje ulica
Kao ravničarski grad pored reke, Pančevo je imalo velikih nevolja u jesen i u zimu, kada su zbog padavina ulice bile pune blata. Blatnjave ulice su smetale stanovnicima grada, ali i vojsci kada su se održavale vojne parade, bakljade i svečanosti. Naročito su bile neprohodne glavne ulice. U nadležnosti generala bili su veliki građevinski poslovi i javni radovi. Prvo flasterisanje su izveli pančevački građevinski preduzimači. Izvođači radova su bili Anton Bahman, Matija Greminger, Fridrih Kverfeld.[1]
Veliki građevinski poslovi i javni radovi izvođeni su putem tendera, gde su se nadmetali gradski i drugi izvođači. Za učešće na tenderima polagane su kaucije, koje su u slučaju dobijanja poslova postale garant za kvalitet radova i poštovanje rokova. Ukoliko poslovi nisu bili dobro izvedeni ili su prekoračeni rokovi, izvođači su bili dužni da novčanom kaucijom nadoknade nepoštovanje ugovora. Cigla koja je bila potrebna za flasterisanje, popločavanje ulica dovožena je iz Karlovaca i Petrovaradina. Popločavanje ulica se radilo ciglom i kamenom. Na osnovu dostupne arhivne građe možemo da pretpostavimo da su kamenom popločana najprometnija mesta u gradu.[2]
Na inicijativu generala Mihaljevića prvo su bile popločane Mala pijaca (u vreme vojne granice Paraden platz) gde su izvođeni egzerciri (vojne vežbe), vojne parade i gde se vršila inspekcija kada u grad dolazi komandujući general nemačko srpskog graničarskog puka Šneler i raskršće kod Velike pijace. Mala pijaca je popločana kamenom kaldrmom, koja je dopremana iz rudnika na Dunavu. Magistratu je bilo naređeno da se ulice pred kućama građana takođe popločaju, a oni koji odbiju da se kazne sa 10 forinti. Građani Pančeva su morali sami da nabave ciglu, ali su mogli da je plaćaju u ratama, dok je najsiromašnije stanovništvo dobijalo besplatno ciglu za popločavanje trotoara i zidanje solidnih dimnjaka. Ispred svake kuće bili su posađeni dudovi, svaki kućevlasnik je bio odgovoran za sadnice i dužan umesto svake uništene sadnice zasaditi novu. U cilju lepšeg izgleda gradskih ulica, i da bi se zimi bolje raspoznavao put, Generalna komanda u Temišvaru, 12. decembra 1827. g. daje saglasnost Magistratu Pančeva za nabavku 5000 dudovih, a sa teritorije Šajkaškog bataljona i 5000 „ahorn“ (javorovih) sadnica, kako bi se pokraj glavnih komunikacija podigli drvoredi, kao orijentiri pri velikim snežnim nanosima.
Pančevo je sa okolnim mestima bio povezan putevima: Starčevački, Bavaništanski, Alibunarski, Crepajski i Jabučki. Navedeni putevi uglavnom i danas slede nekadašnje trase, osim puta za Crepaju koji je danas sveden na poljski put. Za javne radove primenjivan je kuluk koji su građani teško podnosili, zato su Magistratu upućivali molbe za oslobađanje od kuluka. Oslobođeni su bili samo invalidi i građani stariji od 63 godine.[3]
Kada su poslovi bili obimni ili kada bi se približavala zima i loše vreme, pored kulučara angažovani su bili i radnici koji su dobijali platu. Ulice su imale brojne manje mostove koji su služili za prelaženje kanala. U to vreme su mostovi bili od drveta, da bi se 1821. tražilo da se oštećeni i urušeni mostovi poprave u kamenu. Na obali Tamiša bio je izgrađen novi nasip na kome su postavljene stepenice da bi građani lakše dolazili po vodu. U Tamiš se ulivao odvodni kanal koji je prolazio kroz grad i u koji su se ulivali odvodni kanali iz privatnih kuća.
Ulično osvetljenje
Po ugledu na Temišvar, 1821. godine general Mihaljević donosi odluku da se počne sa postavljanjem lampi za osvetljenje ulica. Građani Pančevci su morali o svom trošku da kupe i postave 300 lampi na Velikoj i Maloj pijaci i u glavnim ulicama. Umesto siromašnih građana, teret osvetljenja preuzima proventni fond. Pre toga pančevačke kafedžije su imale obavezu da ispred svojih krčmi okače fenjere sa svećom ili lojanicom. U vreme poseta cara Franje Josifa od građana u centru varoši zahtevalo se da prozore svojih kuća osvetljavaju „milikerc“ svećama. O ispravnosti lampi brinuo je varoški fenjerdžija „bokter“ koji je palio i čistio lampe, brinuo o njima, obilazio ulice od večeri do zore i duvanjem u rog najavljivao novi dan. Fenjeri nisu paljeni u doba kada je mesečina i postojalo je letnje i zimsko paljenje i gašenje svetinjki. Jedno od pravila je glasilo da lampe mogu da gore najviše 5 časova. Građani su mogli o svom trošku da postavljaju i održavaju lampe. Tako jula 1821. godine carinarnica traži koliko se troši zejtina dnevno za četiri lampe i koliko košta paljenje istih. Ovo joj je potrebno radi dobijanja 4 lampi pred solarom, odnosno stambenom zgradom carinarnice. Magistrat je dao podatke odbijajući u godini 120 dana kada se zbog mesečine ne osvetljava grad.
Narodna bašta
Pre osnivanja Narodne bašte u Pančevu je postojala tzv. Petrićeva bašta koja je spadala u prve bašte u Banatu (ovde se nalazila >>). Ona je obuhvatala 3 jutra površine i imala preko 400 komada raznog niskog i visokog drveća, oko 14000 sadnica raznog voća, vinograd sa najplemenitijim grožđem, baštenski hladnjak (paviljon) sagrađen na kineski način i pokriven limom, zatim veliku holandsku kuću od dobrog materijala, 2 bazena i 2 bunara. Pored bašte postojala je zgrada za stanovanje sa ružičnjakom i fabrikom likera. Ovu su baštu, zbog njenog lepog uređenja često posećivali pančevački građani i uživali u njenoj lepoti.
General Mihovil Mihaljević je 1828. godine sam isplanirao i projektovao ovo gradsko izletište i šetalište. Narodna bašta je podignuta 1829. g. na periferiji u jugoistočnom delu Donje varoši. Prostire se na površini od 16 jutara u blizini objekta Barutane i Gradskog strelišta. U sastavu bašte od samih početaka nalazio se rasadnik s kućom baštovana. Park je dobio trougaoni oblik sa zasadima raznog ukrasnog bilja i drveće.[4] Tadašnji planeri su ovoj prostor organizovali po uzoru na nemačke parkove.
Pored Petrićeve i Narodne bašte postojala je „Učiteljska bašta“ u južnom delu grada i Ostrvo komaraca koje se nalazilo u severnom delu grada. Ostrvo komaraca je bila neka vrsta ade i na njemu je bilo nekoliko staza. Kasnije je podignuta jedna građevina kao mesto za zabavu, tako da je ostrvo bilo neka vrsta izletišta. Ostrvo je pošumljeno i na njemu izgrađeno jedno kupalište.
Škole
Na osnovu dostupne građe ne možemo sa sigurnošću tvrditi da li je u nadležnosti brigadirnog generala bila i prosvetna politika ali se on njome svakako bavio. 1819. g. Mihaljević osniva novu Matematičku školu i dovodi joj za nastavnika izuzetnog profesora, kapetana Jozefa Ciburga, pod čijim je rukovodstvom škola dobro napredovala. Godine 1826. sazidana je Devojačka škola. Krajem 1827. g. po uredbi visokog ratnog saveta za zanatlijske učenike Mihaljević osniva povtornu ili nedeljnu školu. U školu su svake nedelje održavana predavanja, gde su učenici mogli da obnove svoje znanje, odnosno oni koji nisu ništa znali, mogli su da usvoje najneophodnije. Osnivanje škole objavljeno je u crkvama. Za one koji ne pohađaju školu bile su propisane kazne. Prvo predavanje je održano 6. januara 1828. g.
Pančevo su posećivale najznamenitije ličnosti carstva. Doček i smeštaj gostiju bio je u nadležnosti generala Mihaljevića. General je zahtevao da se prilikom dočeka važnih gostiju okupi ceo oficirski kor kao i da narod bude svečano obučen. Grad nije posedovao adekvatan objekat za smeštaj gostiju, te je general ponudio svoju kuću. 12. februara se svake godine proslavljao rođendan cara Franca I uz topovsku paljbu i svečani ručak kod brigadnog generala, a uveče bi se održavao bal. Posle služenja mise u Katoličkoj crkvi, ceo oficirski kor je odlazio u pravoslavnu Uspenjsku crkvu - ovaj običaj je uveden kada je Mihaljević postavljen za brigadnog generala, budući da je i sam bio pripadnik pravoslavne veroispovesti.
Mihaljević nije bio rođeni Pančevac, ali je za grad izuzetno mnogo uradio. I to ne samo na njegovom ulepšavanju, već i na njegovom privrednom i duhovnom razvoju. Na oproštaju iz Pančeva, građani su mu poklonili zlatnu burmuticu u kojoj su istakli da su ga smatrali svojim dobročiniteljem.
13. novembra 1842. godine general je izabran za počasnog građanina.
Nažalost, malo Pančevaca zna za ovog izuzetnog čoveka. Iako je bilo predloga da se Mihaljeviću podigne spomenik i zgrada u Narodnoj bašti, koja bi služila za razne priredbe i predavanja, to nikada nije ostvareno.
Današnja ulica Miloša Trebinjca je od 1891. do 1946. nosila Mihaljevićevo ime.
Fusnote:
1 Rođeni Pančevac, Kverfeld (Friedrich Querfeld) je od 1818. g. podigao priličan broj zgrada. Među njima, javne zgrade, kao što su većnica, sirotinjski dom, osnovna škola, stan gradskog načelnika, stan baštovana kod Narodne bašte i mnoge druge privatne kuće. Kverfeld je po projektu nastalom u Beču izgradio Hram Uspenja Presvete Bogorodice u Pančevu, a u Beogradu je sagradio Sabornu crkvu.
2 Kamen za popločavanje ulica je dolazio iz kamenoloma na Beloj steni, i iz kamenoloma u Slankamenu, ali Generalna komanda odobrava da se kamen nabavi iz Srbije, jer je bio jeftiniji. Knez Srbije Miloš Obrenović odbio je molbu Magistrata da mu se dozvoli otvaranje kamenoloma na Dedinju za potrebe Pančeva, pošto je tamošnji kamen bio potreban za kaldrmisanje Beograda i podizanje nekoliko zgrada.
3 Prema zaduženju, stanovnici Pančeva trebalo je da daju 21144 radnih dana bez zaprežne i 9888 sa zaprežnom snagom.
4 Na tom prostoru je postojala aleja drveća koja je omogućavala prijatniju šetnju prema strelištu.