Isidora Sekulić rođena je 16. februara 1877. godine u Mošorinu, a preminula 5. aprila 1958. u Beogradu.
Već kao vrlo mlada stigla je u Pančevo, gde je radila kao učiteljica. Dvadesetogodišnja gospođica Isidora, “osposobljena za učiteljicu u viši narodnim i građanskim školama iz svih predmeta matematičko-prirodnoslovne struke”, kako je sama navela u svojoj molbi, prijavila se 4. decembra 1897. godine za posao u Srpskoj višoj devojačkoj školi u Pančevu.
Školski savet je imao visoko mišljenje o njoj, a tokom školske 1901/1902. godine vršila je dužnost upravnika škole. Ipak, tada su počeli i njeni sukobi sa upravom i malograđanskom sredinom, što je kasnije dovelo do njenog odlaska iz Pančeva.
U ovom gradu provela je 12 godina, boreći se za ravnopravnost i svoja prava. Kao prvi ženski akademik sa prostora Srbije, suočavala se s nejednakom platom u odnosu na kolege. Nakon isteka mandata upravnika, tražila je odsustvo radi usavršavanja engleskog jezika u inostranstvu, ali joj je zahtev odbijen. Sledeće godine zatražila je odsustvo zbog lečenja pluća uz punu platu; školski odbor joj je odobrio samo pola plate. Odlučna i borbena, Isidora nije prihvatila tu odluku, već je ostala u Pančevu.
Isidora je bila bolešljiva, ali je volela da obilazi pančevačku pijacu, gde je nalazila sveže voće, povrće, med i druge zdrave namirnice. U Pančevu je započela i vezu sa kompozitorom Petrom Krančevićem, ali njegov otac, Atanasije, bio je protiv njihove ljubavi. Pod pritiskom oca, Petar napušta Pančevo, dok Atanasije nastavlja da Isidoru uznemirava.
Protiv nje su stizale prijave, optuživali su je da se loše ophodi prema deci i dovodili u pitanje njen moral, uključujući i prijavu Atanasija Krančevića. Lekarski pregled je pokazao da boluje od hroničnog plućnog katara, pa joj je odobreno lečenje, ali opet samo sa polovicom plate. Isidora, nezadovoljna takvim postupanjem, uzima otpremninu u visini dvogodišnje zarade i napušta Pančevo.
Nekoliko godina kasnije, pančevački književnici postavili su spomen-ploču na zgradu u kojoj je radila. Danas njeno ime nosi i jedna osnovna škola, jedini trajni podsetnik na njen boravak u ovom gradu.
“Ako nešto vredim, neka kažu posle moje smrti, a ni dva dana pred smrt ne želim da me hvale. Nisam bila srećna. S tim sam se pomirila. Postoji vasionska sreća koja opredeljuje ljude. Ako niste voljeni, uzalud ćete nastojati da vas vole,” govorila je Isidora Sekulić.