„O Jovanu Popoviću se do šezdesetih godina 20. veka znalo vrlo malo. Bilo ga je u postavci Narodnog muzeja u Pančevu. Njegov kult su tamo uvek gajili zbog toga što je on napravio onaj čuveni portret Vojvode Knićanina na topu, kada su srpski „golaći“ branili Pančevo od Mađara. Naravno, za Pančevo je značajan i jer je napravio portret prote Vase Živkovića. Tako da je postojalo neko saznanje o njemu. Znalo se da je rođen u Opovu i to je bilo skoro sve“, kaže Nikola Kusovac.
Nema podataka o njegovom detinjstvu, mladosti i školovanju. Možemo pretpostaviti da je imao solidno osnovno obrazovanje, a potpisivao se i na srpskom i na mađarskom. Verovatno je karijeru slikara-zanatlije počeo u Aradu ili Temišvaru, a kao slikar Popović se prvi put pojavljuje 1833. godine kao „prenumerant“ iz Pančeva i već tada pored imena stavlja podatak da je po zanimanju „živopisac“.
Nakon toga, on nastavlja da menja prebivališta, trbuhom za kruhom, živi i radi po Sremu, Vršcu, ponovo Pančevu, zatim Zemunu, Beogradu.
1842. godine, kao tridesetdvogodišnjak, odlazi u Beč radi upisa na Akademiju likovnih umetnosti na odsek crtanja u klasi profesora Leopolda Kupelvizera. Po završenim slikarskim studijama Popović se 1846. ponovo vraća u Beograd, a 1847. boravi u Pešti.
U uspomenama Jovana Stefanovića Vilovskog stoji da je Popović aktivno učestvovao u revoluciji 1848. i da je kao dobrovoljac bio u odredu Vilovskog, gde je imao ulogu vojnog blagajnika. Povlači se 1849. godine u Beograd, kada slika portrete vojvode Knićanina i Jovana Sterije Popovića.
1853. godine dobija posao oslikavanja ikonostasa za srpsku crkvu u Dolovu, kod Pančeva. U pitanju je bio veliki posao za koji je plaćen 10.500 forinti. Tu ostvaruje jednu od najlepših religioznih celina u prvoj polovini 19. veka. Pod uticajem kasnonazarenskog slikarstva, najviše pažnje obraća na preciznost crteža, skladnost komponovanja sa smelim skraćenjima obrade draperija. Po završetku ovog ikonostasa, Popović sa porodicom boravi u Pančevu i njegovi poslovi su uglavnom vezani za ovaj grad i okolinu. Njegov sledeći veliki rad je slikanje ikonostasa za srpsku pravoslavnu crkvu Uspenja Bogorodice u Crepaji 1858/59. godine. Uradio je najveći deo ikonostasa, pevnice i ikone za Bogorodičin i arhijerejski tron, kao i niz celivajućih ikona.
Umro je 25. septembra 1864. godine, u vreme kad je započeo rad na slikanju ikonostasa srpske pravoslavne crkve u Tomaševcu. Umro je od slinavke, stočne bolesti koja se prenosi i na ljude. Bolest je bila teška, umro je u velikim mukama, imao je samo 54 godine.
Danas se smatra jednim od najznačajnijih predstavnika bidermajera prve polovine 19. veka, a njegovi radovi, kojih ima 320, krase galerije i funduse muzeja u Pančevu, Vršcu, Beogradu, Matice srpske u Novom Sadu i brojne privatne kolekcionarske zbirke.
